Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim...

Can Yücel yazmış, ben de imzaladım :) 

Asla sevmediğim birine ‘seni seviyorum’ demedim. Ya da asla birini severken karşılığını beklemedim. Dostluğuma değer biçmedim, sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim. Sevdiysem sonuna kadar gittim, bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim. Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım. Ama ‘hata insana mahsustur’ dedim.

Affettim, af diledim. Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yine de affettim. Onlar belki beni saflıkla yargıladılar. Belki de içten içe sinsice güldüler. Ama asıl unuttukları şuydu; ben aldanmadım. Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar: Bir insan kaybının ne olduğunu bilemedikleri için, kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için. Oysa ben hiç insan kaybetmedim. Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim, o kadar.