Işık Doğudan Yükseliyor...

Ben yeni farkına varıyorum. Yüzümüz batıya dönük doğurdular, büyütttüler. Hep kovaladık, peşinden koştuk birşeylerin batıya doğru. Birgün durdurdum kendimi. Biraz bekledim. Sonra yüzümü doğuya döndüm. Gözüm kamaştı ışıktan. Ama gözüm alışınca gördüm alttaki zorlukları, iyiyi, kötüyü. Batı daha "cici"ydi belki. İdeale daha yakındı. Daha "medeni" idi, medeniyetin doğduğu toprakların aksine. Doğu "az gelişmiş"ti. Fakirdi. Karışıktı. Ancak daha rafineydi ve "başka"ydı. Bana anlatılandan, inanmak istediğimden, duyduğumdan, gördüğümden. Hatta duymadığımdı, görmediğimdi. Böyle istendiğinden...

Yeni yüzleşiyorum tüm komplekslerimle. Açıyorum kendimi alabildiğine ve ayıkladıkça kompleksleri, çıkıyor içinden hasret olduğum gerçekler. Ne batıya, ne de doğuya hayranım. Gerçeğin, basitliğin ve saflağın peşindeyim. Ve bu yolda karşıma çıkanlar, "Çok şükür Allahım'a. İyi ki doğmuşum." dedirten cinsten.
Amacım varmak değil, gitmek.

Yollar sürprizli. Yollar karışık. Yollar hayatın kendisi.

Işığa yürüyorum bu günlerde. Merakla ve istekle.